English :
Today, I will tell you an Incident from my life. It was a long time ago; our house was directly across the street from the entrance of a popular Hopkins hospital in the city. We lived downstairs and rented the upstairs rooms to patients at the clinic.
One summer evening as I was fixing supper, there was a knock at the door. I opened it to see a truly awful looking man.
“Why, he’s hardly taller than my eight-year-old,” I thought as I stared at the stooped, shrivelled body. But the appalling thing was his face–lopsided from swelling, red and raw. Yet his voice was pleasant as he said, “Good evening. I’ve come to see if you’ve a room for just one night. I came for a treatment this morning from the eastern shore, and there’s no bus till the morning.”
He told me he’d been hunting for a room since noon but he had no success as no one seemed to have a room. “I guess it’s my face. I know it looks terrible, but my doctor says with a few more treatments…”
For a moment I hesitated, but his next words convinced me: “I could sleep in this rocking chair on the porch. My bus leaves early in the morning.” I told him we would set him up with a bed.
I went inside and finished preparing supper. When we were ready, I asked the old man if he would join us “No thank you. I have plenty.” And he held up a brown paper bag. When I had finished the dishes, I went out on the porch to talk with him a few minutes.
It didn’t take long to see that this old man had an oversized heart crowded into that tiny body. He told me he fished for a living to support his daughter, her five children, and her husband, who was hopelessly crippled from a back injury.
He didn’t tell it by way of complaint; in fact, every other sentence was prefaced with a thanks to God for a blessing. He was grateful that no pain accompanied his disease, which was apparently a form of skin cancer. He thanked God for giving him the strength to keep going.
At bedtime, we put a camp cot in the children’s room for him. When I got up in the morning, the bed linens were neatly folded and the little man was out on the porch. He refused breakfast, but just before he left for his bus, haltingly, as if asking a great favour, he said, “Could I please come back and stay the next time I have a treatment? I won’ t put you out a bit. I can sleep fine in a chair.”
He paused a moment and then added, “Your children made me feel at home. Grownups are bothered by my face, but children don’ t seem to mind.” I told him he was welcome to come again.
On his next trip, he arrived a little after seven in the morning. As a gift, he brought a big fish and a quart of the largest oysters I had ever seen. He said he had shucked them that morning before he left so that they’d be nice and fresh. I knew his bus left at 4:00 a.m. and I wondered what time he had to get up in order to do this for us.
In the years he came to stay overnight with us, there was never a time that he did not bring us fish or oysters, or vegetables from his garden. Other times, we received packages in the mail, always by special delivery; fish and oysters packed in a box of fresh young spinach or kale, every leaf carefully washed. Knowing that he must have walked three miles to mail these, and also knowing how little money he had, made the gifts more precious. When I received these little remembrances, I often thought of a comment our next-door neighbour made after he left that first morning. “Did you keep that awful looking man last night? I turned him away! You can lose roomers by putting up such people!”
Maybe we did lose roomers once or twice. But oh! If only they could have known him, perhaps their illnesses would have been easier to bear. I know our family always will be grateful to have known him; from him we learned what it was to accept the bad without complaint and the good with gratitude.
Recently, I was visiting a friend who has a greenhouse. As she showed me her flowers, we came to the most beautiful one of all, a golden chrysanthemum, bursting with blooms. But to my great surprise, it was growing in an old dented, rusty bucket. I thought to myself, “If this was my plant, I’d put it in the loveliest container I had!” My friend changed my mind.
“I ran short of pots,” she explained, “and knowing how beautiful this one would be, I thought it wouldn’t mind starting out in this old pail. It’s just for a little while, till I can put it out in the garden.” She must have wondered why I laughed so delightedly, but I was imagining just such a scene in heaven. “Here’s an especially beautiful one,” God might have said when he came to the soul of the sweet old fisherman. “He won’t mind starting in this small body.”
God does not see the things we see with our eyes. Man sees the external forms, but the vision of God remains within.
If only our eyes saw souls instead of bodies, how different our ideals of beauty would be.
True beauty is not in a person’s outward appearance but in their heart and actions. We often judge people by how they look, but a person’s real worth lies in their kindness, humility, and love for others. We must learn to look at others with compassion, beyond their appearance or situation. And in life, we should accept both the good and the bad with gratitude.
Source Credit: Heartfulness
Marathi :
खूप वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे. आमचं घर शहरातील प्रसिद्ध हॉपीकिन्स रुग्णालयाच्या प्रवेशद्वारासमोरच होतं. आम्ही घराच्या खालच्या मजल्यावर राहत होतो आणि वरच्या खोल्या आम्ही रुग्णालयातील रुग्णांसाठी भाड्याने देत होतो.
एका उन्हाळ्यातल्या संध्याकाळी मी स्वयंपाक करत होते, तेव्हा दरवाजावर टकटक झाली. मी दरवाजा उघडला आणि समोर एक फारच विचित्र दिसणारा माणूस उभा होता. “किती छोटा दिसतोय, माझ्या आठ वर्षांच्या मुलासारखा,” मी मनात विचार केला. त्याचं शरीर वाकलेलं, सुकलेलं होतं. पण त्याचं खरं भयावह रूप त्याच्या चेहऱ्यावर होतं, चेहरा सुजलेला, लालसर, खरूचलेला. पण त्याचा आवाज मात्र मधुर होता.
तो म्हणाला, “नमस्कार, मला फक्त एका रात्रीसाठी खोली हवी आहे. आज सकाळी मी पूर्व किनाऱ्यावरून उपचारासाठी आलो आहे, आणि उद्या सकाळपर्यंत दुसरी बस नाही.”
तो म्हणाला की तो दुपारपासून खोली शोधतो आहे, पण कुठेही मिळत नाही. “बहुतेक माझ्या चेहऱ्यामुळेच असेल. मला माहित आहे की माझा चेहरा फारच वाईट दिसतो, पण डॉक्टर म्हणाले आहेत की अजून काही उपचार झाले की सुधारणा होईल…”
क्षणभर मी विचारात पडले, पण त्याचे पुढचे शब्द ऐकून माझं मन वळलं: “माझ्या साठी तुम्ही काही त्रास नका घेऊ. मी पोर्चवरच्या झुलत्या खुर्चीतही झोपू शकतो. माझी बस सकाळी लवकर आहे.”
मी त्याला सांगितलं की आम्ही त्याच्यासाठी एक बेड लावतो.
मी आत जाऊन स्वयंपाक पूर्ण केला. जेवण तयार झाल्यावर मी त्याला विचारलं, “तुम्ही आमच्यासोबत जेवण घेणार का?”
तो म्हणाला, “नको, माझ्याकडे पुरेसं आहे,” आणि त्याने ब्राउन पेपरची एक पिशवी दाखवली.
भांडी धुतल्यानंतर मी काही वेळ त्याच्याशी बोलायला पोर्चवर गेले. थोड्याच वेळात मला समजलं की या छोट्याशा शरीरात किती मोठं हृदय आहे. तो मला सांगत होता की तो मासेमारी करून आपली मुलगी, तिची पाच मुलं आणि तिचा पती जो पाठीच्या दुखापतीमुळे कायमचा अंथरुणाला खिळलेला आहे यांचा उदरनिर्वाह करतो.
पण तो ही गोष्ट तक्रारीच्या सुरात सांगत नव्हता. उलट प्रत्येक वाक्याच्या सुरुवातीला तो देवाचे आभार मानत होता. त्याला असं वाटत होतं की देवाने त्याला यातना न देता ही व्याधी दिली यासाठी तो आभारी आहे. त्याला देवाने अजून काम करण्याची ताकद दिली यासाठी तो आनंदी होता.
रात्री झोपायला आम्ही त्याच्यासाठी मुलांच्या खोलीत एक बेड लावला.
सकाळी उठल्यावर मी पाहिलं की बेडशीट व्यवस्थित घडी करून ठेवलेली होती आणि तो छोटा माणूस पोर्चवर बसला होता. त्याने नाश्ता नाकारला, पण बस पकडायच्या आधी थोडं थांबून, जणू काही मोठं उपकार मागत असल्यासारखा, तो म्हणाला, “पुढच्या वेळेस मी उपचारासाठी आलो, तर पुन्हा येथे थांबू शकतो का? मी काही त्रास देणार नाही. मला खुर्चीतही झोपायला हरकत नाही.”
क्षणभर थांबून तो म्हणाला, “तुमच्या मुलांनी मला घरच्यासारखं वागणूक दिली. मोठ्या माणसांना माझ्या चेहऱ्याचा त्रास होतो, पण मुलांना काही फरक पडला नाही.”
मी त्याला सांगितलं की तो कधीही येऊ शकतो.
पुढच्या वेळी तो सकाळी सातच्या सुमारास आला. यावेळी त्याने आमच्यासाठी मोठा मासा आणि एवढे मोठे सीप (शिंपले) आणले होते, जे मी कधीच पाहिले नव्हते. त्याने ते पहाटेच साफ केले होते जेणेकरून आम्हाला ताजे मिळावेत. मला माहित होतं की त्याची बस पहाटे चार वाजता सुटते, त्यामुळे त्याने किती लवकर उठून हे सगळं केलं असेल हे मला जाणवल.
यानंतर पुढच्या अनेक वर्षांत तो आमच्याकडे रात्री थांबायला आला तेव्हा कधीही त्याने आमच्यासाठी मासे, शिंपले किंवा बागेतील भाज्या आणायचं सोडलं नाही. कधी कधी आम्हाला पोस्टाने पार्सल येत असे, तेही खास डिलिव्हरीने; त्यात मासे, शिंपले आणि ताजी पालक किंवा केळची पानं भरलेली असत, प्रत्येक पान स्वच्छ धुतलेलं असायचं.
मला माहित होतं की तो हे पार्सल पोस्ट ऑफिसवर पाठवायला तीन मैल चालत जायचा आणि त्याच्याकडे किती कमी पैसे आहेत हेही माहिती होतं, त्यामुळे ही भेटवस्तू आणखीनच मोलाची वाटायची.
अनेकदा मला आमच्या शेजाऱ्याचं वाक्य आठवायचं, जे त्याने त्या पहिल्या दिवशी सांगितलं होतं, “तुम्ही त्या विचित्र दिसणाऱ्या माणसाला राहायला का दिलं? मी त्याला नकार दिला! अशा लोकांना ठेवून तुम्ही इतर भाडेकरू गमावू शकता!”
कदाचित आम्ही एखाद्या वेळेस भाडेकरू गमावले असतील. पण अरे बापरे! त्यांनी जर त्याला ओळखलं असतं, तर कदाचित त्यांचं आजारपण थोडं तरी सोपं वाटलं असतं.
आम्हाला मात्र त्याला ओळखता आलं याबद्दल कायमच आनंद वाटतो. त्याच्याकडून आम्ही शिकून घेतलं की वाईट वेळेला तक्रार न करता स्वीकारायचं आणि चांगल्या गोष्टीसाठी देवाचे आभार मानायचे.
अलीकडे मी एका मैत्रिणीच्या ग्रीनहाउसला गेले होते. ती मला तिच्या फुलांची ओळख करून देत होती. तिथं एक सुंदर सोनसळी रंगाचं झेंडूचं फूल फुललेलं होतं.
पण मला आश्चर्य वाटलं की ते फूल एका जुनाट, डेंट पडलेल्या, गंजलेल्या बादलीत लावलेलं होतं. मी मनाशी विचार केला, “जर हे माझं झाड असतं, तर मी ते सगळ्यात सुंदर कुंडीत लावलं असतं!”
माझ्या मैत्रिणीनं माझं मत बदलून टाकलं. ती म्हणाली, “माझ्याकडे कुंड्या कमी पडल्या होत्या, पण मला माहित होतं की हे फूल फार सुंदर होईल, म्हणून मी विचार केला की ते थोड्या वेळासाठी या बादलीत लावलं तरी चालेल. नंतर बागेत लावीन.”
मी का हसतेय हे तिला कळलं नसेल, पण मी मनात देवाच्या जणू अशाच एका दृश्याची कल्पना करत होते.
“हा एक फारच सुंदर आत्मा आहे,” देव म्हणाला असेल त्या वृद्ध मासेमाऱ्याच्या आत्म्याकडे पाहून, “त्याला या छोट्या शरीरात सुरुवात करायला काहीच हरकत नसावी.”
देव आपल्याला दिसतं तसं पाहत नाही. माणूस बाह्यरूप पाहतो, पण देवाचं दृष्टिकोन अंतर्यामी असतो.
जर आपल्या डोळ्यांनी आत्मा बघितला असता आणि शरीर नव्हे, तर आपल्या सौंदर्याच्या कल्पना किती वेगळ्या असत्या!
खरंसौंदर्यशरीराच्यारूपातनसूनमाणसाच्यामनातआणिकृतीतअसतं. आपणफक्तबाह्यरूपपाहतो, पणमाणसाचंखरंमूल्यत्याच्याचांगुलपणात, नम्रतेतआणिइतरांसाठीअसलेल्याप्रेमातअसतं.आपणदुसऱ्यांच्यादुःखाकडे, त्याच्यापरिस्थितीकडेदयाळूपणेपाहायलाशिकलंपाहिजे. आणिआयुष्यातचांगलं, वाईटसर्वकाहीआभारानेस्वीकारलंपाहिजे.
Source Credit: हार्टफुलनेस